Tam iyilestik, ohh grip aşımızıda olduk dedik Damla pazartesi günü yine nezle oldu. Üç gündür onunla uğraşıyoruz. Ne güzel kurtulmustuk o sevimsiz şuruplardan spreylerden. Doğal olarak şimdi de içmeyi reddediyor artık. Bi ilaç içirene kadar üstümüz başımız batıyor. Burnuna sterimar sıkmak ayrı bi sorun 'anneciğim yapma burnum acıyo' diyip ağlıyor yavrum. üzülüyorum ama elden ne gelir, ilaçsız geçmez ki.
Dün sabah geç kalkınca öğlen uykusuna yatırmadım akşam erken yatırırım umuduyla. Ama mızmızlanınca zaten hiç bi iş yapamadığım gibi kendime de ayıracak zamanım olmayınca dün bana geçmek bilmedi bir türlü. Kendimi çok yalnız ve mutsuz hissettim. Sanki dünya da sadece ben ve Damla vardık. Murat iftara davetli olduğundan geç gelecekti. Aksam olduğunda iyice beynim bulanmıs ve pilim bitmişti. Neden böyle oluyor. Bazen çok tahammulsuz oluyorum. Çocuk bakmak bu kadar mı zor, bu kadar mı bunaltıcı, yoksa ben mi beceremiyorum? Eğlendirici ve zevk alacak hale nasıl gelebilir bu iş? Bu aralar çalışmayı özledim sanırım. Evet evet sebep bu. Kafam başka yerde. Eve ve Damla'ya konsantre olmam lazım, kendimizi bir düzene sokmam gerekiyor. Acil olarak. İş hayatına en azından 1 sene var daha. Bu düşünceyi bir kenara bırakarak Damla'yla geçirdiğim zamandan zevk almaya çalışmak, daha anlayışlı, daha sakin, daha sabırlı ve daha şevkatli olmam gerekiyor. Ama nasıl? :(
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder