Bu sene bloglarımı güncelleme işini bir türlü dengeye oturtamadım. Kızıyorum kendime, hem de çok. İki kelime yazsam ne olacak? Sonra olaylar, konular birikiyor da birikiyor, paylaşmak istediğim bir çok şey de uçup gidiyor.
Okul açılalı beri koptum ben. Damla'nın okula gel gitleri, ödev yapma kavgaları, Demir'in çılgınlık sendromları, benim pasta işlerim derken dağıldım.
Önce Damlayı anlatayım sonra iyice kabına sığmayan oğlum Demir'i :)....
Damla 1. sınıfa başladı demiştim. Okullu olduk ama görünüşte tabii. Kızım maalesef bunu henüz idrak edebilmiş değil. Yok günahını almayayım ilk dönem öyleydi şimdi biraz daha okul bilinci oturmaya başladı sanki :P.
İlk dönem çok kavgamız oldu. Öğretmeni 'Damla oyun çocuğu, derste hep arkadaşları sohbet halinde hep ayakta oyun peşinde' diyordu.
Harfleri, heceleri öğrenme sürecimiz sancılı geçti bu yüzden. Okumuş okumamış, ödevini yapmış yapmamış umuru değildi.
Evde kardeşi de onu bırakmıyor hiç. Ders çalışmamak için ona bahane oluyor bu durum elbet ama benim sinirlerime iyi gelmiyor haliyle :).
Demir'i mi idare edeyim yoksa Damla'ya ders mi çalıştırayım bilemedim, bocaladım...
Şimdi daha iyiyiz şükür. Biraz daha olayı ciddiye almaya başladı neyseki, umarım seneye daha da ilerleme kaydederiz.
Gerçi öğretmeni hep uyarıyordu velileri. 'Çocuklarınıza baskı yapmayın, onları üzmeyin, okumayan öğrenci kalmayacak zamanla herşey düzene girer' diye ama kime söylüyor...
Böyle panik, böyle tez canlı bir anneye bu laflar pek fayda etmiyor maalesef ki. Ama şimdi görüyorum ki ne kadar haklıymış. Boşuna hem kendimi hem de kızımı üzüyormuşum.
İlkokula başlayacak çocuğunuz varsa benim de size tavsiyem kendi haline bırakın tabii ki iyice başıboş bırakın demiyorum. İlgilenin ama baskı yapmayın kenidinizi de onu da yıpratmayın.
